INTRO :
มีเสียงหัวเราะ มีทั้งรอยยิ้มตั้งเเยะและของขวัญ
มีฉันมีเธอมีเขาทุกโมงยาม
นั่งล้อมชีวิตให้เขาให้ขืนให้คึกให้โครมคราม
แต่ฉันยังถามตัวเองทุกที
มันเหงามันหงอยบ้างไหมเมื่อใช้ชีวิตแค่ลำพัง
มาฝังตัวเองอย่างนี้
ทั้งๆ ที่แสงที่สีและเสียงสะท้านด้วยดนตรี
แต่ฉันเหมือนยืนเดียวดาย
*จะฝันจะฟุ้งจะฝอยจะรุกจะถอยก็คนเดียว
จะเหลียวจะเล่นจะเรียนไม่มีใคร
จะเขียนจะคิดจะกวนจะเรจะรวนก็ทำไป
ไม่มีคนไหนมาฉุดมาดึง
ถนนก็แสงทั้งนั้น ก็เสียงและสีอีกกี่สี
ชีวิตบางที่จะขาดผึง
จะหันจะเหไปไหนไม่เห็นสักคนสักแห่งนึง
ที่เขาเข้าใจเราพอ
**แต่มีอีกคนที่เป็นเพื่อนกัน
ทุกทุกวัน ยังคอยเฝ้าตามฉันมา
เหงาเมื่อไหร่ ก็โผล่มาหา ทักทาย ไม่มีเว้น
ได้พูดได้คุยกับเขาเหมือนเดิม
เหมือนมาเติมตัวตนที่เราเคยเป็น
เพื่อนคนนี้ ไม่มีใครเห็น
เขาก็คือความเงียบงัน
( ดนตรี )
( ซ้ำ */**) (ดนตรี)