INTRO:
* ร้องเพลงก็ไม่เป็นจริงๆ
หลอกใครก็ไม่ลงจริงๆ
รักจริงจึงบอกไม่เป็นจริงๆ
เป็นหรือไม่เป็นก็ควรระบายออก
(ดนตรี) (2 ครั้ง)
ยืนขาสั่นทั้งกายใจตัว
เก็บความกลัวความจริงไม่อยู่
มีกี่คนสนใจจ้องดู
กลัวหนวกหู กลัวเขารําคาญ
ที่ไพเราะคือเสียงดนตรี
แต่คนร้องเสียงไม่เอาถ่าน
เกิดกับตัวเมื่อตอนแตกพาน
เป็นมานาน แล้วยังไม่หาย
จึงออกตัว กลัวท่านจะผิดหวัง
ยืนขาสั่นทั้งตัวกายใจ
ปอดดวงไฟฉายมาตรงหน้า
ปอดนั้นเป็นอาการประหม่า
ทําให้ตาหูมัวท้องผูก
ปากก็ร้องพรํ่าบ่นเรื่อยไป
ไม่แน่ใจเข้าท่อนผิดถูก
นักเต้นรําเขาคงสนุก
อย่าเพิ่งลุกหนีไป กําลังใจน่ะสําคัญ
(ซํ้า *)
ยืนขาสั่นทั้งกายใจตัว
ฝ่าความกลัว ผ่านมาครึ่งเพลง
เสียงดนตรีเคล้าคลอบรรเลง
เป็นบทเพลงจากคอแตกพาน
อันวิญญาณของศิลปิน
อยู่และกินนั้นยังต้องการ
วอนผู้ฟังคิดเป็นบุญทาน
หากสงสารช่วยแผ่เมตตา
ชาติหน้าคงเสียงดี
(ดนตรี)
เสียงร้องเพลงไม่ดีไม่เด่น
แต่ร้องเป็นเพลง น่ะดีเท่าไหร่
เสียงร้องเราไม่ค่อยเอาไหน
แต่ร้องจากใจระบายความปอดแหก
ยืนขาสั่นทั้งตัวกายใจ
เหงื่อโทรมไหลหัวใจมันปอด
ใกล้จบเพลงแล้วเราคงรอด
ถึงจะปอด อ้าปากร้องไป
ผิดตรงไหนคงไม่สําคัญ
แต่ตรงนั้นต้องลงให้ได้
ที่สําคัญนั้นท่อนสุดท้าย
ปากอยู่ที่ไมค์ ใจไปอยู่ที่ตีน
(ซํ้า * *)
