Intro:
คิดถึงก็โทรหากัน.....แม้จะไม่บ่อยครั้ง
แต่มันจะพูดคำหวานให้ฟังเสมอ
แม้กายคนแสนไกล..บอกหัวใจอยู่ใกล้เธอ
รักห่วงใยเสมอถึงไม่ได้เจอหน้ากัน
คอยถามว่าเป็นไง...เรียนหนักไหม.....เธอมีอะไรรึเปล่า
ถามกินข้าวรึยัง...คำคำนี้ที่คอยถามบ่อยครั้ง
รู้ว่าเรียนกันต่างที่ต่างเวลา..ต่างสถา..ต่างมหาลัย
แต่ความห่างไกลทำให้รักจืดจางห่างเธอไปเลย
แต่วันเวลาผ่านไปไม่นาน....ใจฉันต้องสลาย
เมื่อเสียงรอสายของเธอดังนานเกินไป
มันบ่อยขึ้นทุกวัน...ไม่สามารถติดต่อได้
ฉันโทรไปหลายสายกว่าเธอจะรับมัน
* บอกฉันว่าเรียนหนัก...รายงานเยอะ..ช่วงนี้เธอไม่ว่างเลย
เดี๋ยวค่อยคุยกัน...วันหลัง.......เธอเป็นอะไรไป
ยิ่งนานวันยิ่งสงสัย...อยากถามให้แน่ใจ
เธอ....มีอะไรปิดบัง
แหละทำให้ฉันเข้าใจ...เธอบอกว่ามี....คนใหม่
เขาคอยดูแลห่วงใยใกล้ชิดเธอทุกวัน
เรียนที่เดียวกัน...เขาพักอยู่ข้างๆฉัน
คำพูดเธอนั้นทำให้น้ำตามันไหล
มือไม้มันสั่น...กลั้นน้ำตาไม่ไหว
ใครจะทนได้...เมื่อคนที่รักมันนอกใจ
ทนฟังไม่ได้...กดวางสายทิ้งไป
( )
โดยไม่ต้องเอ่ยคำว่าลา
Solo: (2 time)
ซ้ำ (*)
