ไม่เคยบ่นซักคำ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร จะไปกับใครที่ไหนยังไง ก็ไม่เคยตาม
ได้เพียงจับตาดู อยากจะรู้แต่ไม่อยากถาม เกลียดภาพซ้ำๆที่เธอรำคาญเหวี่ยงใส่ทุกที
ต้องอดต้องทนกดดันเก็บมันเอาไว้ ไฟลามในใจประทุร้อนแรงขึ้นทุกที
ไม่แคร์กันเลยใช่ไหมว่าใครต้องเจ็บต้องช้ำ โมโหร้ายทุกทีที่เจอกัน
ยังไม่ทันได้ทำอะไร มีใครก็บอกตรงๆ ฉันงงที่เธอวีนใส่ ยังเห็นฉันเป็นคนอยู่ไหม
จึงทำร้ายเฆี่ยนใจอย่างทารุณ หาคำตอบในใจ ว่าไปทำอะไรให้เธอ
อารมณ์แปรปรวนชวนทะเลาะเมื่อเจอหรือเธอมีใคร จึงสร้างเกราะกำแพง
ให้ฉันนั้นทนไม่ไหว สร้างบทละครบั่นทอนจิตใจ เพื่อให้เราแยกทาง
