คุณชอบมาถามว่าผมโอเคไหม
คุณชอบมาใช้สายตาไม่ไว้ใจ
คุณรู้บ้างไหมที่ผมชอบเหม่อลอย
ไม่พูดไม่ฝอยกับคนอย่างคุณ
ที่คุณถามว่าทำไมผมชอบนั่งพูดนั่งพูดนั่งพูดอยู่คนเดียว
ทำไมไม่มองหน้าใคร ไม่คุยกับใคร
ไม่สบตาใครซักคน ที่คุณถามว่าทำไม
ผมชอบนั่งพูด นั่งพร่ำ นั่งเพรื่อนั่งบ่น
เป็นเพราะผมไม่เคยไว้ใจพวกคุณซักคนแม้แต่คนเดียว
ใครมาถามว่าทำไม มันเป็นแบบนั้น
ก็มองตรงด้วยสายตาที่ดูสงสัย
* ผมไม่ได้บ้า ผมไม่ได้บ้า ผมไม่ได้คลั่งยังรู้ตัว
ผมไม่ได้บ้า ผมไม่ได้บ้า ใจผมไม่รั่ว สบายดี
จะคิดยังไงยังไงก็ช่าง
จะพูดอะไรพูดไปไม่รู้สึก
จะคิดจะนึกให้ลึกซักแค่ไหน
จะว่าอะไรไม่แคร์อยู่แล้ว
คนที่ผมจะไว้ใจที่สุด ที่สุดในที่สุดนั้นคือตัวผมเอง
ผมจึงคุยกับตัวเองนั่งพูดคนเดียว
ไม่เกี่ยวกับใคร เหมือนบ้า
คุณชอบมาหาว่าผมทำตัวให้ผิดแผก
แปลกแยกแตกต่างฟุ้งซ่าน
เป็นอาการเริ่มต้นของคน
ที่พวกคุณทุกคนเรียกกันว่าบ้า
** พวกคุณมาถามว่าทำไมมันเป็นแบบนี้
ก็ไอ้คนดีๆ อย่างคุณนะผมเป็นมาแล้ว
(ซ้ำ *) (ซ้ำ ** , **)