Intro :
สิบเก้าปีผ่านยังอยู่ในงาน ประเพณี พอย่างยี่สิบไม่ครบดี ศีลธรรมอันดีต้องถูกทำลาย
ก็เพราะความรัก มันทำให้เธอยาก หักห้ามใจ ปล่อยร่างกายให้เป็นไป ตามครรลอง ของธรรมชาติ
ความรักเธอนั้น ไม่เคยแบ่งปัน ใจให้ใคร พรหมจารีที่เสียไป ก็ยังมั่นใจ เขาเพียงผู้เดียว
ใครห้ามใครเตือน เธอบอกว่าเธอ ไม่เกี่ยว มีเขาเพียงผู้เดียว ที่เธอทั้งรัก ทั้งหลงจริงใจ
* แต่เขาไม่รู้ ว่าเธอเชิดชู เขาเหนือสิ่งใด ให้ทั้งกายทั้งใจ ไม่เคยแบ่งไป ให้ใครชิดใกล้
แต่เขาคนนั้น ยังคงล่าฟัน สาวสวยเรื่อยไป หากเธอรู้คงตรอมใจ สิ่งที่เสียไปช่างดูไร้ค่า
แล้วถึงวันนี้ มาถึงวันที่ รถไฟชนกัน เป็นภาพความจริง หาใช่ความฝัน คู่ควงเขานั้น สวยเซ็กสดใส
มันถึงวันแล้ว ที่เธอและเขา ต้องแยกกันไป
เหลือทิ้งเพียงคราบคาวความใคร่ ที่ยังฝังใจ เธอตลอดมา
( * )
เป็นอุทาหร เตือนสาวน้อยวัยสดใส ของติดตัวจะให้ใคร ก็ลองชั่งใจให้ดีเสียก่อน
ให้วันเวลาเป็นตัวช่วยวัดใจ พ่อแม่ยังคอยเธอกลับไป
แขวนใบปริญญา ติดฝาข้างบ้าน
