ไฟดับลง มองอะไรไม่เห็น มีแต่เพียงความมืดมน
ที่ปกคลุมอยู่รอบกาย ใจหวาดกลัว อยู่กับความสับสน
มันช่างอับจนหนทาง ยามที่ไม่มีแสงไฟ
แล้วไม่นาน เมื่อดวงตามันเริ่มชิน พอจะมองเห็นทุกสิ่ง ทำให้พอจะเข้าใจ
มอง..ความมืดมนที่เข้ามา แล้ว..ในไม่ช้าก็จางไป
อยู่กับความมืดมนจนชิน ก็พอได้เห็นว่าเป็นอะไร
รักจบลง มองความจริงไม่เห็น มีแต่เพียงแค่ภาพเดิม ที่มันกัดกินหัวใจ
ยังคงเพ้อ จมอยู่กับความหลัง ความทรงจำที่ชัดเจน มันไม่เคยจะหายไป
แล้วสักวัน ใจมันคงจะต้องชิน คงจะมองเห็นทุกสิ่ง มีเธอบอกให้หัวใจ
มอง..ความเสียใจที่ยังอยู่ รอ...รอสักวันได้เลือนไป
อยู่กับความเจ็บปวดจนชิน อาจจะพอได้เห็นฉันเดินต่อไป
ใน..ความมืดมิด.. แค่ไม่นาน..ยังมองเห็น...
ดูเหมือนที่ร้าย ยั่วยวนที่ไร ยังออกไห้เห็น
มอง..ความเสียใจที่ยังอยู่ รอ...รอสักวันได้เลือนไป
อยู่กับความเจ็บปวดจนชิน อาจจะพอได้เห็นฉันเดินต่อไป
