จากหยดนทีกลายเป็นลำธาร สะสมมานานตามกาลเวลา
ไม่ต่างอะไรกับใจชั้น ตั้งแต่เจอกันในวันนั้น
ได้ผูกได้พันจนเป็นเพื่อนแท้
กับสิ่งที่เราได้เคยพลาดพลั้ง ก็รู้ว่ายังมีใครบางคน
ตบไหล่เบาๆยามเราท้อ ไม่พูดอะไรแค่กอดคอ
ก็แค่มองตากันเราก็รู้
ต่อให้คนเป็นล้านยืนอยู่ตรงนี้ คงไม่มีคนไหนเข้าใจเรา
ไม่เท่ากับคนไม่กี่คนที่ อยู่ด้วยจะไม่เหงา
เติมเต็มใจเราเมื่อขาดหาย
อาจจะเคยหกล้ม ก็มีเพื่อนห้อมล้อม
รอยืนช่วยฉุดเราให้ยืนไว้ แต่คำหนึ่งคำมันอาจจะสั้น
แต่เปี่ยมด้วยความหมาย เรายังมีนายเป็นเพื่อนแท้
จะจดจะจำเวลานี้ไว้ เพื่อย้ำในใจไว้ว่าใครบางคน
ที่อาจบังเอิญได้เจอชั้น และอาจบังเอิญได้ผูกพัน
ร่วมผ่านคืนวันที่ดีและร้าย
ไปกับชั้น...
กับสิ่งที่เราได้เคยพลาดพลั้ง ก็รู้ว่ายังมีใครบางคน
ตบไหล่เบาๆยามเราท้อ ไม่พูดอะไรแค่กอดคอ
ก็แค่มองตากันเราก็รู้ โว้...
ต่อให้คนเป็นล้านยืนอยู่ตรงนี้ คงไม่มีคนไหนเข้าใจเรา
ไม่เท่ากับคนไม่กี่คนที่ อยู่ด้วยจะไม่เหงา
เติมเต็มใจเราเมื่อขาดหาย
อาจจะเคยหกล้ม ก็มีเพื่อนห้อมล้อม
รอยืนช่วยฉุดเราให้ยืนไว้ แต่คำหนึ่งคำมันอาจจะสั้น
แต่เปี่ยมด้วยความหมาย เรายังมีนายเป็นเพื่อนแท้
จะจดจะจำเวลานี้ไว้ เพื่อย้ำในใจไว้ว่าใครบางคน
ที่อาจบังเอิญได้เจอชั้น และอาจบังเอิญได้ผูกพัน
ร่วมผ่านคืนวันที่ดีและร้าย
ไปกับชั้น...
