เหม่อมอง...ทุ่งทองและท้องนา
สุดเจ็บปวดหนักหนา ข้าวกล้าตายแห้งกรอบแดง
สิ้นเดือนเมษา ฝนไม่มาโรยแรง
พื้นดินแตกระแหง บ้านนาแล้งขาดฝนทํานา
ควาย...เขาแลคู่กันกับนา
ยังสิ้นแรงอ่อนล้า ไร้หญ้าประทังแรงกาย
สุดสิ้นความหวัง สุดยั้งยืนรอต่อไป
ซัดเซพเนจรไกล จากบ้านนาไปด้วยนํ้าตานอง
ลงกรุงเทพฯ พบชีวิตใหม่
มาเป็นคนรับใช้ เป็นลูกจ้างเป็นกรรมกร
ลางคนยํ่าแย่ ไม่มีที่ซุกหัวนอน
คิดไปแล้วใจสะท้อน เสียงวอนไร้คนไยดี
กลับคืน...แดนอีสานบ้านเฮา
เก็บเอาความปวดร้าว ยัดกระเป๋าก้าวขึ้นรถไฟ
โอ้..พรุ่งนี้หนอ จะรอความหวังจากใคร
เหลือเงินก้อนสุดท้าย ก็ตีตั๋วรถไฟที่หัวลําโพง
เหลือเงินก้อนสุดท้าย ก็ตีตั๋วรถไฟที่หัวลําโพง
เหลือเงินก้อนสุดท้าย ก็ตีตั๋วรถไฟที่หัวลําโพง
