ม่านบังตา
ดังสายลมพัดไปเจอกำแพง
ดังแสงที่จุดในคืนที่มันมืดมน
ดังผงที่เข้าตากระจกที่มีฝ้าหม่น
คงคล้ายๆ กับคนที่ไม่มีใจ
ต่อให้ทุ่มเทหมดหัวใจที่มี
ด้วยหวังจะมีสักวันที่ชนะใจ
ดังน้ำที่หยดลงหิน สักวันคงบิ่นสลาย
ก็หวังเอาไว้ว่าคงต้องเป็นอย่างนั้น
*เมื่อความรักมันมีม่านบังสายตา
รักไปก็ไร้ค่า ไม่อาจจะเข้าถึง
เมื่อความรักในใจให้เขาที่หนึ่ง
ทุ่มเทเท่าไร ก็คงจะไม่ซาบซึ้งใจเธอ
แต่ความจริงรักฉันเป็นเช่นน้ำนม
ไม่หวานไม่ขมเพราะเธอไม่เคยเปิดใจ
กี่วันและคืนล่วงเลย เธอไม่เคยใส่ใจ
ไม่เคยใยดีคนที่อยู่ใกล้เธอ
ซ้ำ*
บอกทีว่าฉันต้องทำอย่างไร
เธอถึงจะมองเห็นว่าฉันยังอยู่ตรงนี้
เมื่อความรักมันมีม่านบังสายตา
ถ้าฉันได้สบตา เธออาจจะรับรู้
ว่าคนนี้ยังรอรักเธออยู่
เปิดตาสักที ..คนนี้จะบอกรัก
ซ้ำ*
ม่านบังสายตา
เธอเลยไม่เคยรู้ว่ามีใครที่รักเธอ
