เมื่อก่อนครั้งฉัน เป็นเด็กน้อยคอยแต่คลาน
พ่อหัดตั้งไข่ ให้จนฉันเดินเป็น
เตาะแตะ ก้าวทีละน้อยค่อย ๆ เข็น
จับเกาะพ่อเดินเล่น ตามประสาเยาว์วัย
พ่อถอดรองเท้าไว้ ให้เห็นตรงนอกชาน
ฉันเจ้าเด็กน้อย ลงใส่สวมเดินภูมิใจ
อยากจะใส่ไว้ให้เหมือน แม้จะหนักยังเดินไหว
พ่อยิ่งใหญ่ เหมือนภูเขาเราจะตาม
ข้างหน้าที่ทิ้งไว้ คือรอยเท้าที่พ่อเดิน
ลูกเหยียบย่าง ไม่ห่างเดินเดินตาม
ย่ำบุกป่าเขา ลำเนาไพร ไม่ครั่นคร้าม
เด็กน้อยตามอย่างพ่อ ไม่ท้อเดินไป
เติบใหญ่ถึงวันนี้ พบชีวิตที่ผกพัน
ฉันจึงได้รู้ ว่าการเดินไม่ง่ายดังใจ
วันที่ถูกทุกข์ทับถม ขมขื่นใจสักเพียงไหน
รองเท้าพ่อคู่ใหญ่ ยังสอนใจเรา
วันที่ถูกทุกข์ทับถม ขมขื่นใจสักเพียงไหน
พ่อยิ่งใหญ่ เหมือนภูเขาเราจะตาม
