ทุกคืนที่อยู่คนเดียว ภายใต้แสงดาว
มองฟ้าที่มันพร่างพราว น้ำตาจะไหล
ทุกทีที่ลมพัด ยังคิดถึงภาพเธอที่เดินจากไป
ยังเจ็บช้ำยังร้องไห้ อยู่ภายใต้แสงจันทร์
* ก็ไม่รู้ต้องทน เจ็บจนถึงเมื่อไร
ที่จะลืมเธอได้อย่างนั้น
เมื่อสายลมและแสงจันทร์
ยังคงบังคับให้ฉันกลับไป กลับไปรักเธอ
** เกลียดสายลม เกลียดท้องฟ้า
ที่คอยจะมาแกล้งฉัน
เกลียดแสงดาว เกลียดแสงจันทร์
ที่สั่งให้ฉันไม่ลืมภาพเธอ
เกลียดตัวเอง เกลียดหัวใจ
ที่มันยังรักเพียงเธอเสมอ
ทุกค่ำคืนฉันยังละเมอ
เจ็บที่ใจมันยังคิดถึงเธอ ทุกๆคืน
ตัวฉันไม่อาจจะรู้ เหตุใดทุกคืน
ใจฉันไม่อาจจะฝืน ลืมเธอซักที
แต่แสงจันทร์อาจจะเห็น
ความเป็นจริงที่ฉันยังคงหลีกหนี
ไม่ยอมรับว่าทั้งใจที่มี มันยังเป็นของเธอ
