เจ้านกเอย เจ้าเคยอยู่บนกอไผ่
ถู่ขันบทเพลงจากใจ ชมไพรชมพฤกษ์พนา
ส่งสำเนียง เสียงธรรมชาติสร้างมา
ผสมเสียงเพลง พฤกษา ที่มาของเสียงดนตรี
* กู่เรื่องราวบอกกล่าวถึงความรู้สึก
เป็นเพียงสามัญสำนึกและการห่วงหาอาทร
ตอนนี้เราสิ้นเงาไม้ไม่เหมือนก่อน
ชุ่มชื่นกลับกลายเป็นร้อนเป็นแล้งระแหงระเหิด
** ความแห้งแล้งความชุ่มชื้นอย่างไหนที่เราชอบใจ
ความร่ำรวยความยากจนอย่างไหนที่คนชอบกัน
มันอยู่ที่ความสมบูรณ์ของหมู่แมกไม้ต้นสายต้นน้ำลำธาร
มาจากป่าสู่เมืองจากเขาทะมึนหล่อเลี้ยงผู้คนในแท่งคอนกรีต
*** ยามนี้เราจึงมาร้องเพลงร่วมร้องบรรเลงเสียงเพลงจากไพร
เมืองนั้นมีความศิวิไลซ์เมื่อมีป่าไม้ต้นน้ำลำธาร
มีนกกาหากินบินว่อนแม่ลูกอ่อนมีนมให้ลูกกิน
คนหากินสัตว์หากินเราไม่เบียดเบียนกันและกัน
ต้นไม้งามคนงดงามงามน้ำใจไหลเป็นสายธาร
ชุบชีวิตทุกฝ่ายเบิกบานมีคนมีต้นไม้มีสัตว์ป่า
ความสมดุลย์คือคุณตามธรรมชาติ
ดินน้ำลมฟ้าอากาศเติมวาดชุบชีวิตชน
หมู่ไม้พรรณอยู่กันมาหลายชั่วคน
ให้ใบให้ดอกให้ผลให้คนได้ผลประโยชน์
(ซ้ำ *, **, ***, ***, **)
ชุบชีวิตทุกฝ่ายเบิกบานมีคนมีต้นไม้มีสัตว์ป่า
คนหากินสัตว์หากินเราไม่เบียดเบียนกันและกัน
ต้นไม้งามคนงดงามงามน้ำใจไหลเป็นสายธาร
ชุบชีวิตทุกฝ่ายเบิกบานมีคนมีต้นไม้มีสัตว์ป่า
