วันที่เธอทิ้ง..ให้ขาดใจ..ฉันอยู่อย่างไร้..ซึ่งชีวิต
เหมือนซากที่ยัง..ต้องทนหายใจ..
ฉันค่อยๆ ตายวันละนิด
อยู่อย่างทนทรมาน..ต้องบอบช้ำเจียนตาย
อยู่กับคืนวันเลวร้าย..มืดมน
เคยอยากให้เธอต้องซมซาน..เหมือนอย่างที่ทำต่อกันไว้
รู้จักสูญเสียและต้องร้าวราน..ยิ่งกว่าที่ฉันต้องเป็นไป
และวันนี้ฉันได้เห็น..สิ่งนั้นเป็นจริง
สิ่งที่เคยปรารถนามานาน
ภาพที่เธอต้องเจ็บช้ำ..ใจสลายเช่นเดียวกัน
สั่นสะท้านและทรมานยิ่งกว่าฉัน
(*) ฉันควรลำพองใจ..วันที่เธอโค่นลง
ฉันควรจะรื่นรมย์..เมื่อฝันเป็นจริง
แต่แววตารวดร้าว..เจ็บปวด..ของเธอ..คู่นั้น
กลับสะเทือนใจต่อฉันยิ่งกว่าใคร
(**) ฉันควรจะยินดี..วันที่เธอวอดวาย
ฉันควรระเริงใจ..เพื่อให้สาสมกัน
กลับกลายเป็นลึกๆ ไม่อาจลบความผูกพันธ์
เมื่อเธอคือ..คนที่ยังเป็นที่รัก..รักเหลือเกิน
เธอจะปวดร้าว..สักเพียงไหน
เธออยู่อย่างไร..บ้างตอนนี้
ฉันกลับเป็นคน..ที่ใจหาย..เป็นห่วงเป็นใยอยู่ทางนี้
เมื่อต้องสูญ..เสียของที่รักสุดหัวใจ
เจ็บแค่ไหนใจของฉัน..รู้ดี
เมื่อได้เห็นความขื่นขม..ความอ้างว้างที่เธอมี
กลับเป็นใจฉันนี่เอง..ที่สลาย
(ซ้ำ *,**)
ฉันทำไม่ได้..ฉันยังคงเจ็บ..ยิ่งกว่าเธอ