ทุ่มเทหมดใจ ทุกครั้งที่ใจจะมีรัก
ให้หมดเลย ไม่เหลือเผื่อไว้ให้ใครอื่น
บทสุดท้าย ก็แทบจะล้มทั้งยืน
มันเกินฝืน  จะเช็ดน้ำตาที่รินไหล

อยากจะรู้รักแท้อยู่หนใด

(คนที่รักฉันจริงมีอยู่ไหม)
 เฝ้าคอยแต่แลหา

โอ้ โว โอ้ย รักเมื่อใดก็มีแต่ช้ำ
ซ้ำลงไปให้ใจมันแพ้ ทั้งหัวใจเต็มไปด้วยรอยแผล
กับความอ่อนแอ หัวใจขี้แพ้ ไม่เคยชนะใจ ของใครได้เลย

หวังไว้แค่เพียง ว่าสักวันนึงจะหลุดพ้น
คำสาปร้าย ที่ฟ้าจงใจให้ผิดหวัง
คงเป็นเวร คงเป็นกรรม ที่สร้างมาแต่ปางหลัง
สุขสมหวังคงไม่มีอย่างใครคนอื่นเขา