และแล้วขอบฟ้าก็เริ่มจะมืดมิด 
และแล้วชีวิตก็วนกลับไปดังเดิม 
ยังคงเหน็บหนาวเดียวดายอยู่ลำพัง 
ยิ่งไขว่คว้าเท่าไหร่ก็ยิ่งเลือนลาง ยิ่งทรมาน 
*ได้แต่เพ้อว่าเธอจะกลับคืนมา
 ยังภาวนาแม้รู้ว่ามันไม่มีจริง มันไม่มีจริง 
มันไม่มีอะไรจะเหมือนเดิม 
ได้แต่หวังโง่ๆลมๆแล้ง 
รอไปทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีจริง 
มันไม่มีจริง แม้ว่าฉันจะทำยังไง 
แต่เธอคงไม่กลับมา 
ใครกันจะย้อนเวลาแห่งชีวิต 
ใครกันจะคิดว่ามันจะเจ็บเจียนตาย
 ก็เธอคือความหวังของคนที่สิ้นหวัง 
แต่ยิ่งหวังเท่าไหร่ยิ่งไม่มีทาง
 เจ็บปวดเหลือเกิน