คืนนั้น...แสงจันทร์กระจ่าง สองเฮานั่ง อยู่ริมฝั่งโขง
อ้ายพร่ำ คำฮักอนงค์  อ้ายนี้คง บ่จากไปไส
คำเว้า แสนหวานปานอ้อย ให้น้องพลอยวาบหวามหัวใจ
แต่แล้ว บ่โดนเท่าใด  อ้ายก็หายไปตามสายลมๆ

  คืนใหน...แสงจันทร์นวลผ่อง น้องนั่งมอง ผู้เดียวเปลี่ยวใจ
คิดฮอด ผู้บ่าวผู้ไกล น้ำตาไหล หัวใจขื่นขม
หรืออ้ายมีสาวคนใหม่ หายหน้าไปปล่อยให้น้องตรม
คงลืม แล้วคืนชื่นชม  คืนสายลมพรมพัดฉ่ำเย็นๆ

  บางคืน..ดวงดาวเต็มฟ้า  แฮงครวญหา อุราไห้หวล
บ่มี..จันทร์ทอแสงนวล แฮงปั่นป่วน หนาวใจบ่เว้น
น้ำโขง..บ่เคยหยุดไหล เหมือนใจอ้าย คงฮักจริงบ่เป็น
ตั๋วหน้า ตั๋วหลัง ตั๋วเล่น ปล่อยน้องเป็น เฮือน้อยลอยลำๆ

  คืนนี้..ที่ริมฝั่งโขง  น้องยังคง เฝ้าคอยอ้ายมา
ยังคิดฮอดเห็นแต่หน้า อ้ายลอยมา อ่ำลำ อำลำ
หรืออ้ายบ่มีหัวใจ จักไปไส บ่ลาสักคำ
จังแม่น หนอคนใจดำ หลอกให้ช้ำระกำหัวใจๆ