* สิ่งนี้หรือคือคำตอบ
คำถามจากความว่างเปล่า
ปวดร้าวทุกข์ทนเท่าไร
ใครเล่าจะเข้าใจ..

**ในคืนตะวันมันไม่เคยส่องแสง
เวลาที่เข็มนาฬิกาหยุดเดิน
มีความทรงจำที่ไม่เคยได้เจอ
ความจริงที่ใจไม่เคยรู้ดี..

มีความทรงจำที่ไม่เคยหลับไหล
มีความในใจที่ไม่เคยเปิดเผย
คือดวงจันทราที่ถูกละทิ้งเลย
ไม่เคยได้รู้สักที..

ซ้ำ *

มีควันที่ใจลอยล่องไปสู่ฟ้า
ตามดวงดาราที่ยังคอยส่องแสง
บนผืนแผ่นดินที่มันช่างแห้งแล้ง
ไม่มีผู้คนมีน้ำใจ..

มองดูเสาไฟในค่ำคืนเหน็บหนาว
เมฆหมอกบังดาวพลอยให้ใจหม่นหมอง
มีเพียงดอกไม้ที่ไม่มีใครมอง
ลองคิดดูอีกที..

ซ้ำ*,** จนจบ

วันนี้ยังมีอยู่ไม่รู้ต้องล้มเมื่อใหร่
แล้วใยต้องหาคำตอบ ..จะรู้ไปเพื่ออะไร