ความรักเอยเคยกอดเมื่อยามเหงา
ไม่ลืมเลือนแม้รักครั้งเก่าเปลี่ยนไป
รักที่มันช่างมากมาย
ไม่เคยมลายตายพรากจากใจ

คืนและวันเลยผ่านด้วยความคิดถึง
เมื่อคนเดียวที่รักเพียงหนึ่งจากไป
โลกยิ่งดูยิ่งกว้างใหญ่
เมื่อไม่เหลือใครให้กอด เฝ้าแต่คิดถึงวันก่อนๆ

เหน็บหนาว  นี่หรือความว่างเปล่า
เหมือนใช้เวลากับดวงดาราที่เลือนหาย
อ้างว้าง และคิดถึงเธอที่สุด
และก็อยากจะรู้เธอคิดอย่างไร

แค่อยากจะขอเธอกลับมา
เช็ดน้ำตาในคืนที่หวั่นไหว
ปัดความช้ำกล้ำกลืนออกไป
แค่อยากจะขอใครสักคน
อยู่ข้างกายในวันที่สับสน
ดาวบนฟ้ามัวหม่น

มองแสงจันทร์ที่ส่องอยู่บนฟ้า
ในราตรีที่ฉันคอยท่าเลื่อนลอย
ก็ฉันคนเดิมที่เฝ้าคอย
อยู่กับรอยน้ำตาที่ฝาก ตั้งแต่วันที่เธอลาจาก