ตื่นมาเช้าวันหนึ่ง ฉันทึ่งในความฝัน ในนั้นมีเพียงฉันและเธอ
ท่ามกลางมวลแมกไม้ ทะเล ภูเขา โอบกอดเรา ในสายรุ้งงาม
ดูสิเจ้าดอกไม้ พัดไหวไปตามกาล ไม่นาน ฉันจึงเผลอหลับไป

ตื่นมาเช้าวันใหม่ ทุกสิ่ง ดูเปลี่ยนไป ไม่มีเธอ ไม่มีใคร ไม่มี
ท่ามกลางความสับสน วกวน อยู่อย่างนี้ โอ้สายรุ้ง เจ้าจากจรที่ใด
ดูสิเจ้าดอกไม้ ก็เหี่ยวเฉาแห้งตาย ใครกัน ช่างใจร้าย...

จึงจ่อมจมกับตัวเอง ในคืนวันอันเหน็บหนาว
ท่ามกลางมวลหมู่ดาว นับล้าน นับพัน
ใครลิขิตความรัก ใครลิขิตความฝัน ใช่ฉันหรือเธอ..

ได้แต่ปล่อยให้เวลาทำงาน เคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ
หวังซักวันเรื่องราวที่เราก้าวข้ามมาจะผ่านพ้นเลยไป
อยู่กับตัวเองเพื่อเรียนรู้ และทำความเข้าใจ