ในยามที่น้ำตามันไหลหลั่งริน....เหมือนกับสิ้นลมหายใจ
ในวันที่ชีวิตไม่มีแม้ใคร...เหลืออยู่ตัวคนเดียว
ในยามที่มองฟ้าค่ำคืนมืดหม่น...ไร้คนมาปลอบใจ
ในยามที่ความฝันปลิวลอยตามลม....ไม่เหลือแรงจะเดินไป
มันเหนื่อยล้า..ฉันรู้มันอ่อนแรง...จนเกินจะรับได้ไหว..

ในยามที่ชิวิตวุ่นวายและวกวน...สับสนไม่รู้ทิศทางใด
ในวันที่ตัวฉันไม่มีเรี่ยวแรง...มองไม่เห็นแสงไฟ
ในคืนที่เหน็บหนาวมันแสนว่างเปล่า...ปวดร้าวจวนเจียนจะขาดใจ
ได้มองดูความรักละลายไปกับตา...ก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม
อยู่เพื่อใคร...ก็มันไม่มีแรง...จะยืนไหว..เกินจะรับได้ไหว..

จะมีสักคนไหมเข้าใจในตัวฉัน...ว่าตอนนี้ฉันเป็นอย่างไร
จะมีสักคนไหมที่พร้อมจะจับมือ...เอ่ยคำสักคำมาปลอบใจ
จะมีสักคนไหมเข้ามากอดตัวฉัน. เพื่อบอกว่ามันไม่เป็นไร
จะมีสักคนไหมที่พร้อมจะหวังดี...ฉันขอแค่เพียงกำลังใจ

จะพอมีบ้างไหม จากใครแค่เพียงสักคน...
จะพอมีบ้างไหม แค่เพียงกำลังใจ...
จะพอมีบ้างไหม..ให้ฉันได้หรือเปล่า
จะพอมีบ้างไหม...ฉันขอเพียงกำลังใจ..

ให้ฉันได้รับรู้ว่าโลกนี้..ยังคงมีความรัก 
ให้ฉันได้รับรู้ว่าโลกนี้..ยังคงมีความหวัง...
ให้ฉันได้รับรู้ว่าโลกนี้..ยังคงมีดอกไม้บานในใจ
จะพอมีบ้างไหม..ให้กันได้หรือเปล่า
จะพอมีบ้างไหม..ขอเพียงกำลังใจ..