ดาว บนฟ้านับร้อยพัน

รู้ไหมฉันจำดวงดาวทุกดวงที่เรานับพร้อมกัน

ว่าในนั้น จากตะวันแสนไกล

อาจอยู่ไม่นานเท่าความอบอุ่น ที่เธอซบตรงไหล่

มีดอกไม้บ้าน ที่ปลายของรุ้งนั้น

ที่เราเห็นนั้นสวยงาม แต่ทุก ๆ อย่าง ไม่อยู่ไปจนนิรันดร์

 

กี่ปลายทางที่เราผ่านพ้น กี่ถนนที่เดินทางไกล

กี่ความฝันยังมีเปลี่ยน แต่เธอไม่ทิ้งกันไป

กี่ความจำเคยทำหล่นหาย กี่ใบไม้ร่วงโรยบนทาง

มีเพียงรักของเราที่ไม่เคยทิ้งไปไม่มีห่าง

เป็นอย่างนั้นไปอีกแสนนาน

 

ลม พาเคลื่อนมาไกล ไม่อาจกลืนวันของเรา

ให้เลือนไปเหมือนพื้นทราย

ใต้ดวงจันทร์ กลางท้องฟ้าดาวพราว

ดังบนโลกนี้มีเพียงสองเรา เท่านั้นที่ครอบครองได้

 

จะมีฟ้าคราม ยามเมื่อรุ่งสาง

จะกล่อมเธอจนสว่าง

และทุก ๆ อย่างจะอยู่ไปจนนิรันดร์

 

กี่ปลายทางที่เราผ่านพ้น กี่ถนนที่เดินทางไกล

กี่ความฝันยังมีเปลี่ยน แต่เธอไม่ทิ้งกันไป

กี่ความจำเคยทำหล่นหาย กี่ใบไม้ร่วงโรยบนทาง

มีเพียงรักของเราที่ไม่เคยทิ้งไปไม่มีห่าง

เป็นอย่างนั้นไปอีกแสนนาน

 

กี่ปลายทางที่เราผ่านพ้น กี่ถนนที่เดินทางไกล

กี่ความฝันยังมีเปลี่ยน แต่เธอไม่ทิ้งกันไป

กี่ความจำเคยทำหล่นหาย กี่ใบไม้ร่วงโรยบนทาง

มีเพียงรักของเราที่ไม่เคยทิ้งไปไม่มีห่าง

เป็นอย่างนั้นไปอีกแสนนาน