ทำไม
นั่งอยู่ตรงนี้ที่มุมเดิม ที่เก่า  กับใจที่มันเหงา และเดียวดาย
ซึมตั้งแต่เช้า จนมาถึงตอนบ่ายๆ  มันก็ยังไม่หาย และดูคล้ายจะยิ่งสับสน

* ไม่เคยเป็นแบบนี้ จนวันที่เธอไกลห่าง  มันรู้สึกอ้างว้าง ในหัวใจ
ตัวเธอคงไม่รู้ ฉันคงคิดเองมากไป เป็นบ้าไปเอง คนเดียวอยู่อย่างนี้

**ทำไมต้องคิดถึง ทำไมต้องพรำเพ้อ ทำไมฉันต้องอยากเจอ แต่เธอเท่านั้น
ทำไม ต้องห่วงใย ฉันเองก็ไม่เข้าใจ ก็ไม่รู้มันเป็นอะไร จึงเป็นแบบนี้  ไม่เข้าใจ