ฉันมองไปบนท้องฟ้ามีดาวพร่างพราย
คิดไปก็ฝันในใจว่าพอจะมีที่ว่างบนนั้นให้ฉันบ้างไหม
ผู้คนต่างฝันเป็นดาวตะเกียกตะกายสุดท้ายก็ได้มันมา
แล้วดาวก็ร่วงลงมาพอหมดเวลาก็ลับดับแสง
  มากมาย กี่ดวงที่ลอยบนท้องนภา 
   ไม่รู้ว่า จะส่องสว่างได้นานแค่ไหน
   อาจเพราะมัน มีดาวมากมายบนนั้นเกินไป
   ถอนใจ ไม่รู้จะมองดวงไหน
   ไม่รู้จะเป็นดวงไหนดี..
ไม่เคยเป็นคนท้อแท้ยอมแพ้ง่ายดาย
ก็เพียงแค่คิดในใจวาสสัจธรรมที่แท้ชีวิตอยู่ที่ตรงไหน
ผู้คนไขว่คว้าเพียงใดแต่ว่าในใจที่แท้ต้องการอะไร
แม้ปีนขึ้นสูงเพียงใดแต่ว่าสุดท้ายต้องโดนกลบฝัง
มากมาย กี่ดวงที่ลอยบนท้องนภา 
   ไม่รู้ว่า จะส่องสว่างได้นานแค่ไหน
   อาจเพราะมัน มีดาวมากมายบนนั้นเกินไป
   ถอนใจ ไม่รู้จะมองดวงไหน
   ไม่รู้จะเป็นดวงไหนดี..
พอแล้วไม่อยากจะฝันเกินตัวฉันกลัวว่ามันจะสูงเกินไป ได้แค่ไหน ก็แค่นั้น
พอแล้วผู้คนต่างฝันกันไกล สุดท้ายก็คงต้องร่วงลงมา
ขอเป็นแค่คนธรรมดา เผื่อจะมีค่ากว่า ดวงดาว...