ไม่รู้จะต้องเจ็บอย่างนี้นานเท่าไร
แล้วจะต้องทนอีกนานไหม
ชีวิตที่ว่างเปล่าไม่เคยมีแม้ใคร
ผ่านมาแล้วเลยไปเสียทุกที
คนดีดีที่เคยพบพาน
หวานเพียงไม่กี่ปี
แต่ก็มีอันต้องจากกันอย่างนี้
เป็นอยู่อย่างนี้มันเรื่อยไป

*อีกนานไหมที่ใจจะเลิกเหงา
อีกนานไหมที่เราจะเจอใคร
อีกนานไหมที่ใครสักคนที่เข้ามา
จะไม่เพียงผ่านมาแล้วก็ไป
นานแค่ไหนที่เฝ้ารออย่างนี้
กี่เดือนปีกี่วันเลยล่วงไป
คนที่รักตัวฉันจริงๆ จะมีสักคนไหม
หรือว่าไม่มีเลยในโลกนี้

เช้าตื่นมาก็ยังเป็นเหมือนเคย
เหมือนกับผู้คนทั่วทั่วไป
ออกไปทำงานเหน็ดเหนื่อยใจแค่ไหน
กลับมาก็ล้มตัวลงนอน
นอนกอดหมอนลำพังเพียงผู้เดียว
เหลียวมองใครไม่เห็นมี
หนาวใจเพียงใดกอดตัวเองทุกที
เป็นอยู่อย่างนี้มันเรื่อยไป

ซ้ำ*