คืนที่ฟ้าไม่มีแสงจันทร์ แต่ว่ามันยังมีแสงดาว
เหมือนเวลาเธอเหงา เธอก็มีฉัน
เธอมาหาเวลาเป็นทุกข์ พอสุขเธอไม่มาหากัน

     คืนที่ฟ้ามีจันทร์ ดาวมันก็หม่นหมอง
เป็นแค่คนที่เธอแอบรัก แอบใส่ไว้เป็นตัวสำรรอง
ไม่ได้เป็นเจ้าของ เป็นได้แค่นี้
แต่มันรักไปแล้วหมดใจ รักไปช้ำไปอย่างนี้
มันยังหาวิธีไม่รัก ไม่ได้

     เธอกอดกับเขา ฉันเล่ากอดใคร
กอดเข่าตัวเอง ให้เหงามันคลาย ให้ใจมันหายดี
ยิ่งกอดยิ่งเหงา ภาพเธอกับเขาเข้ามาทุกที
ไม่รู้จะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานไหม 

     เกลียดตัวเองที่ไปรักเธอ เกลียดที่เธอเป็นคนหลายใจ
แต่ฉันก็โง่ใช่ไหม ที่ไม่เดินหนี
ได้แต่รอเวลาเข้มแข็ง รอให้ใจแข็งแรงกว่านี้
คงจะพบวิธีไม่รักเธอได้