ลมโกรกรายล้อมต้นไทร ใบไม้ร่วงโรยดาดดื่่น
ร่วงหล่นบนพื้นกลมกลืน ในคืนที่คนหลับฝัน
ณ ที่แห่งนั้นที่เดิม ที่เราสองคนรู้จัก
ดินแดนแห่งความรักที่เราผูกพันธ์
*ฉันคิดว่ารักนั้นอาจเป็นประวัติศาสตร์
รักเมื่อเริ่มทุกโอกาส ก็อาจเกิดดาวพร่างพราย
**คืนเดือนหงาย ฉันกอดเธอแก้วตา
ที่ตรงนี้ รู้สึกดียิ่งกว่า
เธอคนนี้ คนที่ดีแสนดีหนักหนา
ใต้เงาฟ้า ทุกสิ่งพลันร่วงเลย
ในคืนนั้น ทุกบทกลอนเอื้อนเอ่ย
สุขยิ่งนัก ในบทรักที่เธอเฉลย
***ถ้อยคำแห่งรักเมือวันก่อน ทุกตัวอักษรสะกดไว้
เป็นรอยจารึกในจิตใจ ตลอดกาล....

จันทร์สุกสดใสแวววาว ที่ชวนให้ดาวมองเหม่อ
ทุกสิ่งช่างสวยเลิศเรอ เมื่อเธอนั้นยืนข้างฉัน
ฝนหยดกระทบเบาเบา แต่เรามิได้ไหวหวั่น
ในนาทีนั้นที่เรากอดกัน