https://www.facebook.com/nippanavatar

ข้าพเจ้าละลายอารมณ์หมองเศร้าของตน
ไปกับเสียงหัวเราะเยาะของดาวฤกษ์
พวกมันคอยแต่จะกัดกินลูกกระเดือก อวัยวะเพศ
และเลนส์ใสที่แก้วนัยน์ตา
แต่ชั่งปะไร!
ข้าฯดื่มกินและประคองสังขารได้ด้วยเสียงดนตรี
และทำเช่นนี้มาเกินก่อนที่สิทธัตถะจะค้นพบธรรม
เริงระบำใต้กาลอวกาศที่บิดงอ
ไปในที่ๆไม่มีอยู่จริง ฟังกระทั่งเสียงเงียบ และเห็นแม้นาม
หลายครั้งที่อารมณ์ในอัตตาเกิดขึ้น
และตายลงฉับพลันนับพันล้านครั้ง
เพียงช่วงหนึ่งแมลงเล็กกรีดปีก
เห็นสัจธรรมเป็นธรรมดา เห็นธรรมดาเป็นสัจธรรม
เช่นพระอาทิตย์เป็นเพียงแสงวาบจากหัวไม้ขีด
ทุกสิ่งย่อมเกิดและดับไป 
"เวลาเท่านั้นที่เป็นเครื่องยืนยันการเคยมีอยู่"
แม้ข้าพเจ้าเองก็เช่นกัน
ข้าฯไม่ได้เข้าใกล้นิพพาน และไม่ต้องการเช่นนั้น
ความอยากในนิพพานเป็นเรื่องโง่ของผู้ไม่เห็นธรรม
และเป็นกิเลสอันดับต้น ของผู้ละกิเลสด้วยนํ้าลาย
เราล้วนผ่านมา และจากไปเท่านั้น
ไม่ต่างจากจุลชีพที่ไร้อิธิพลต่อมหาดาราจักร และเอกภพ
เมื่อเวลาสุดท้ายมาถึง
ข้าฯสูญเสียมวลสะสารของตนไปทีละน้อย
ในขณะที่หมุนรอบตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายนั้น
จึงปล่อยอนุภาคที่กัดกินตนเองออกมา
และสาบศูนย์ไปในที่สุด
.....
แต่กาลเวลายังคงอยู่