ใจมันเหงา ท่าสาวอยู่ที่ริมเล   นอนบนเปลที่เราเคยร่วมกอดกัน
ลมพัดหวิวใจหาย ยอดกิ่งไม้มันสั่น  รอคอยวันน้องสาวอิหลบบ้าน

     วันคืน ล่วงเลยผ่านไปหลายปี   ถึงบัดนี้ ก็ยังไม่เห็นกานดา
     พายุเข้าพัดด้นสน คล้ายคนเขาลืมสัญญา    ที่บอกว่า จะหลบมาอยู่แค่กัน

*อยากตะโกนฝากไปกับลมทะเล   บอกคนรนเร ให้เธอนั้นแขบหลบบ้าน
  นานแล้วหลายปี พี่หลวง แลท่าว่าต้องขึ้นคาน   อย่าปล่อยให้นาน หลบบ้านต่ะสาวชาวเล

แลต้นสนที่มันเอนไหวไปมา   อยู่ดีๆ น้ำตาของพี่ก็ไหล
ยังจดจำภาพของเธอ วันนั้นได้ขึ้นใจ   แล้วตอใด ถึงเธอนั้นอิหลบมา

ซ้ำ*,*

อย่าปล่อยให้นาน หลบบ้านต่ะสาวชาวเล