รู้ตัวเองว่าเป็นได้แค่ไหน เป็นคนที่เธอใกล้ แต่ไม่คิดจริงจัง
เป็นตัวสำรอง ทุกครั้งยังมองผ่าน  เธอต้องการอยู่กับฉัน แค่วันที่เหงาใจ
คิดไปเอง ว่าฉันยังมีค่า ไม่เคยรู้เลย เธอมองเป็นอะไร
แค่ความว่างเปล่า ที่ไม่มีหัวใจ เป็นเศษอะไร ที่เธอคงหมางเมิน

ทุกครั้งเขาโทรหา เธอถลาเข้าไปรับ ปล่อยมือที่เธอจับ  ปล่อยฉันให้เป็นแค่เพียง

ของตาย ที่มันยังหายใจ ยังคงมีหัวใจ และเจ็บเป็นเหมือนกัน
สนใจ เธอก็หยิบมาใช้งาน เมื่อไม่ต้องการ ก็ทิ้งก็ขว้างไป ไม่ใยดี

ยอมเพื่อเธอ จนเหมือนไม่มีค่า ดูง่ายไป จนเธอมองเลยผ่าน
อยู่ข้างเธอ ไปก็เท่านั้น ก็เพราะเธอไม่เคยจะสนใจ

สักวันถ้าฉัน มีแรงพอจะรับไหว จะไม่ขอเป็นของตายของเธอ
ถ้าถึงวันนั้น ฉันคงกล้าพอ จะหันหลังเดินจากไป